Θα σας πω μια ιστορία...

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας αγρότης. Μια μέρα η φοράδα του έφυγε και όλοι οι γείτονες είπαν: "Πω,πω, κακό που τον βρήκε!"
Ο αγρότης απάντησε: "Θα δούμε."
Δύο μέρες αργότερα, η φοράδα επέστρεψε μαζί μ' ένα αρσενικό άλογο και τότε όλοι οι γείτονες είπαν: "Τον τυχερό!"
Ο αγρότης απάντησε: "Θα δούμε."
Λίγες μέρες αργότερα, ο γιος του αγρότη έπεσε απ' το άλογο και έσπασε το πόδι του.
Οι γείτονες είπαν: "Τι συμφορά!"
Ο αγρότης αποκρίθηκε: "Θα δούμε."
Μια εβδομάδα αργότερα έγινε επιστράτευση. Ο γιος του αγρότη, με το πόδι στο γύψο, δεν μπόρεσε να καταταγεί.
Όλοι οι γείτονες είπαν: "Τι τύχη! Τι καλά που ο γιος σου δεν πάει στον πόλεμο!"
Ο αγρότης είπε: "Θα δούμε."
Η ιστορία συνεχίζεται... (απόσπασμα από το βιβλίο του Μαϊκ Μούι, Η λύση είσαι εσύ)

Το συμπέρασμα που βγάζω από το παραπάνω κειμενάκι είναι ότι οι προσκολλήσεις μας, για το σωστό, το λάθος, το καλό και το κακό, αποτελούν μεν ηθικές αξίες, αλλά είναι και αυτές που μας κρατάνε δέσμιους! Η ερμηνεία που δίνουμε σε κάθε εμπειρία μας, πηγάζει από τις προσκολλήσεις και τα στερεότυπα που οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει στους εαυτούς μας... Αν αντιδρούσαμε και εμείς σε ότι μας συνέβαινε με το "Θα δούμε", πόσο διαφορετικά θα ήταν άραγε τα πράγματα;