Δεν είναι όλοι οι ζητιάνοι ίδιοι!

Πριν λίγα λεπτά είδα το e-mail με την παραπάνω εικόνα, που μου έστειλε ένας καλός φίλος... Αυτή έγινε η αφορμή για να θυμηθώ, ότι και εγώ κάθε ημέρα σχεδόν προσπερνάω έναν άνθρωπο που μου ζητάει κάτι -σχεδόν πάντα χρήματα-. Υγιείς ή όχι, αρτιμελείς ή όχι, ενήλικες ή όχι, μόνοι, σε ζευγάρια ή με παιδιά ανά χείρας, οι ζητιάνοι είναι αναπόσπαστο μέρος όχι μόνο της ελληνικής αστικής πραγματικότητας αλλά και του δυτικού κόσμου εν γένει, στο μεγαλύτερο μέρος του, με το φαινόμενο να διογκώνεται (και να εξαθλιώνεται) τις περιόδους των εορτών.
Στο σημείο αυτό όμως, θα διαφωνήσω με το συμπέρασμα που βγήκε από το παραπάνω πείραμα. Δεν πιστεύω πως όλοι ζούμε στον "θλιβερό χορό της αδιαφορίας, της αδράνειας και της βιασύνης." Προσωπικά, όταν πρωτοήρθα στη Θεσσαλονίκη (το φαινόμενο είναι πολύ πιο έντονο στα μεγάλα αστικά κέντρα) σταματούσα και προσπαθούσα να δίνω κάτι σε όλους αλλά περνώντας ο καιρός δυστυχώς διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι ζητιάνοι, είναι ζητιάνοι από... επάγγελμα. Πλέον δεν δίνω σχεδόν ποτέ και ιδιαίτερα σε ζητιάνους που είναι πάντα στο «πόστο» τους. Όταν βλέπω γιαγιά να λέει για «φαντάρους γιους/συζύγους κατάκοιτους/κόρες στο νοσοκομείο» κτλ, φεύγω μακρυά... κατά 99,9% είναι απάτη. Με τόσους ζητιάνους που κυκλοφορούν καθημερινά έχω πάθει σύγχυση... Δεν ξέρω πλέον ποιοι πραγματικά έχουν ανάγκη και ποιοι το κάνουν για βιοποριστικούς λόγους!